สะพัด “ปิยบุตร” จะลี้ภัย? นักวิชาการดัง ผู้แจ้งจับ 2 ข้อหาหนัก ดักคอนี่ไม่ใช่คดีการเมือง!
จากกรณีเมื่อวันที่ 18 พฤศจิกายน 2564 นายเทพมนตรี ลิมปพยอม นักประวัติศาสตร์ โพสต์ข้อความระบุว่า…บันทึกการไปโรงพัก แจ้งความอาจารย์ปิยบุตร วันนี้เวลา 11.00 น. ได้ไปแจ้งความดำเนินคดีกับอาจารย์ปิยบุตร แสงกนกกุล ที่สถานีตำรวจนครบาลดุสิต อันที่จริงเคยแจ้งมาแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้นำเอกสารและหลักฐานไปมอบให้พนักงานสอบสวน
ทั้งนี้เมื่อได้อ่านบทบัญญัติมาตรา 50 ในรัฐธรรมนูญซึ่งระบุว่า บุคคลมีหน้าที่ ดังต่อไปนี้ (1) พิทักษ์รักษาไว้ซึ่งชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ และการปกครองระบอบ ประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข บุคคลอย่างเราๆ จึงมีสิทธิ์กล่าวโทษผู้ที่ไม่รู้จักหน้าที่ความเป็นคนไทยที่ตราไว้ในบทบัญัติของรัฐธรรมนูญ
ผมได้รวบรวมหลักฐานอันเป็นหลักฐานชั้นต้นของอาจารย์ปิยบุตรที่เขียนขึ้นในทวีตเตอร์ ในFacebook และในบล็อกคณะก้าวหน้า แม้ผมไม่ใช่นักกฎหมายเพราะเรียนมาทางประวัติศาสตร์ แต่ก็มีผู้รู้ทางกฎหมายได้เสนอแนวทางมาบ้าง
ผมอ้างข้อบทในรัฐธรรมนูญที่ มาตรา 3-4 ที่ว่าด้วยสิทธิเสรีภาพ ยกเว้นการละเมิดเรื่องความมั่นคง เมื่อเข้าไปดู ป.อาญา มาตรา 108 และ 112 มันน่าจะเข้าข่ายมาตรา ๑๐๘ ผู้ใดกระทำการประทุษร้ายต่อพระองค์ หรือเสรีภาพของพระมหากษัตริย์ ต้องระวางโทษประหารชีวิต หรือจำคุกตลอดชีวิตผู้ใดพยายามกระทำการเช่นว่านั้น ต้องระวางโทษเช่นเดียวกัน
ถ้าการกระทำนั้นมีลักษณะอันน่าจะเป็นอันตรายแก่พระชนม์ ผู้กระทำต้องระวางโทษประหารชีวิต ผู้ใดกระทำการใดอันเป็นการตระเตรียมเพื่อประทุษร้ายต่อพระองค์ หรือเสรีภาพของพระมหากษัตริย์ หรือรู้ว่ามีผู้จะกระทำการประทุษร้ายต่อพระองค์ หรือเสรีภาพของพระมหากษัตริย์ กระทำการใดอันเป็นการช่วยปกปิดไว้ ต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สิบหกปีถึงยี่สิบปี (เสรีภาพตามมาตรา ๔ แห่งบทบัญญัติรัฐธรรมนูญ ได้รับความคุ้มครองและเสมอภาพกัน)
มาตรา ๑๑๒ ผู้ใดหมิ่นประมาท ดูหมิ่น หรือแสดงความอาฆาตมาดร้ายพระมหากษัตริย์ พระราชินี รัชทายาท หรือผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สามปีถึงสิบห้าปี
ดังนั้นครั้งนี้อาจเป็นครั้งแรกของอาจารย์ปิยบุตรที่จะโดนคดีจริงๆเสียที หวังว่าการกระทำของเขาจะได้รับการสนอง ผมขอไม่บอกอะไรมาก เพราะสั้นๆกระชับๆ ครับ
ล่าสุด นายเทพมนตรี ได้โพสต์ข้อความถึงนายปิยบุตร โดยระบุข้อความว่า ถึงอาจารย์ปิยบุตร ระหว่างเราไม่มีความแค้นส่วนตัว อยากให้อาจารย์เข้าใจ ดังนั้นคดีความที่อาจารย์กำลังจะเผชิญตรงหน้ามันคือคดีอาญา ไม่ใช่คดีการเมือง
ผมเป็นคนรักเจ้า รักสถาบันพระมหากษัตริย์ และศึกษาเรื่องแบบนี้มานาน อาจนานกว่าอาจารย์เพราะผมมีอายุแก่กว่าหลายปี ผมเห็นการเปลี่ยนแปลงเป็นการปฏิรูปภายในพระบรมมหาราชวังทั้งในรัชกาลก่อนและรัชกาลปัจจุบันของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 10 ราชการงานภายในถูกจัดระบบ ระเบียบ มีความเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีอย่างมากมาย จนถ้าใครได้ทำการศึกษาอย่างจริงจัง ก็จะได้ทราบความจริง
ผมเองมองดูทรงแล้ว อาจารย์ปิยบุตรไม่ได้ศึกษาแบบเจาะลึกในรายละเอียดหรือใช้ความถูกต้องยุติธรรมในการศึกษาค้นคว้าแต่อย่างใดเลย อาจารย์ใช้วิธีการเปรียบเทียบ หรือเทียบเคียงจากสถาบันกษัตริย์ในต่างประเทศ จนหลงลืมรากเหง้าความเป็นไทยเรา (สยาม) และคิดเพ้อไปเองในหลายเรื่อง
อันที่จริงแล้ว ถ้านายสุลักษณ์ ศิวรักษ์ เขามีความปรารถนาดีกับอาจารย์จริงๆเขาต้องแนะนำอาจารย์ว่าให้ทำเรื่องราวการปฏิรูปสถาบันที่อาจารย์มุ่งมั่นนำขึ้นทูลเกล้าฯถวายความเห็นแด่พระองค์ท่านโดยตรงก็ได้ เพราะเขาย่อมทราบถึงพระราชอัธยาศัยของพระองค์ท่านที่ทรงมีพระเมตตา และพระมหากรุณาธิคุณสูงมาก โดยเฉพาะกับตัวของเขาเอง
ผมยังมองเห็นว่าถ้าอาจารย์ได้ทำเช่นที่ว่านั้นมันจะเป็นการดีกับทุกฝ่าย แต่ทว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ผมเองก็ไม่เคยได้เห็นเลย
สิ่งที่อาจารย์ได้กระทำมิได้เป็นเช่นนั้น มิได้มุ่งหวังให้เกิดการปฏิรูปอย่างประนีประนอม หรือต้องการให้สังคมไทยสงบสุข มีความสมานฉันท์ต่อคำเรียกร้อง ที่ผ่านมาอาจารย์พยายามสร้างวาทกรรมการปฏิรูปและการปฏิวัติสลับเล่นจนเกินความเหมาะสม จนกลายเป็นแบบอย่างให้เยาวชนคนรุ่นใหม่ นิสิตนักศึกษานำไปใช้เป็นข้อเรียกร้องจนเป็นคดีความ
อันที่จริงแล้วผมดูที่เจตนาของอาจารย์เป็นสำคัญ เพราะเราสองคนไม่เคยรู้จักกันแต่อย่างใด ไม่มีอดีตหรือชาติที่แล้วที่เราเป็นศัตรูกันแบบข้ามภพข้ามชาติ ไม่มีแม้แต่ชาตินี้ที่เราได้เกิดมาจนปัจจุบัน
ขอให้อาจารย์จงจดจำไว้ด้วยว่าคดีความที่อาจารย์จะได้รับจากการพูด การเขียนมันเป็นคดีความอาญา ไม่ใช่คดีการเมือง ในฐานะอาจารย์สมอ้างว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญทางกฎหมายย่อมต้องมีอุดมการณ์ความซื่อสัตย์ในแง่เป็นครูบาอาจารย์หรือนักเรียนอยู่บ้าง ที่เขาเรียกว่า จริยธรรมของนักนิติศาสตร์ ถ้าไม่ได้ถูกสั่งสอนมา ผมก็คิดไปเองว่าช่างน่าเสียดาย เหมือนอย่างที่ผมเรียนประวัติศาสตร์มาก็ย่อมมีหลักการและจริยธรรมเรื่องประวัติศาสตร์ที่ต้องยืนยันความจริงในอดีตจากหลักฐานที่ถูกต้อง
…..แต่ทว่าความจริงในวันนี้ของอาจารย์ที่จะต้องใส่ใจเอาไว้ก็คือ ประมวลกฏหมายอาญามาตรา 108 และมาตรา 112 มันคือคดีความอาญา ไม่ใช่คดีความการเมือง การมุ่งหวังจะไปลี้ภัย มันจึงเป็นเรื่องที่ต้องอธิบายหลายชั้น
ยกเว้นว่า อาจารย์สิ้นแล้วซึ่งศักดิ์ศรีความเป็นคนที่ต้องรับผิดชอบทั้งในใจที่คิดและการกระทำที่แสดงออก!
