เปิดจม.ลายมือ-ยลใจ “คณบดีวิจิตรศิลป์ มช.” เอ็นดูศิษย์เหมือนลูก ขอมุ่งทำความดี ปกป้องสถาบันของชาติชั่วชีวิต!
จากกรณีที่ก่อนหน้านี้ ได้เกิดประเด็นร้อนที่ คณะวิจิตรศิลป์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ หลังนักศึกษากลุ่มหนึ่งถูกเก็บผลงานศิลปะเสียดสีการเมืองลงถุงดำ จนเป็นเหตุให้อาจารย์คนหนึ่งออกมาตอบโต้อย่างรุนแรง โดยในโลกโซเชียลฯ มีการพูดถึงดราม่าคณบดีและผู้บริหารคณะวิจิตรศิลป์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ได้เข้าไปรื้อเก็บงานศิลปะจัดวางของนักศึกษากลุ่มหนึ่ง ซึ่งมีลักษณะคล้ายศพที่ถูกห่อด้วยผ้าขาวมีเชือกพันธนาการตามร่างกาย (งานศิลปะจัดวาง (installation art)) ของนักศึกษากลุ่มหนึ่งลงในถุงขยะ ทำให้ต่อมา ผศ.ดร.ทัศนัย เศรษฐเสรี อาจารย์สาขาสื่อศิลปะและการออกแบบสื่อ คณะวิจิตรศิลป์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เข้ามาช่วยพร้อมกับวลีเด็ดที่ปล่อยออกมาใส่ผู้บริหารคณะว่า “ศิลปะไม่เป็นเจ้านายใคร และศิลปะไม่เป็นขี้ข้าใคร”
ล่าสุด เมื่อวานนี้ (8 เมษายน 2564) ผศ.ดร.อานนท์ ศักดิ์วรวิชญ์ อาจารย์ประจำคณะสถิติประยุกต์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์ (นิด้า) ได้เผยแพร่จดหมายของ รศ.อัศวิณีย์ หวานจริง (นิรันต์) คณบดีคณะวิจิตรศิลป์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ที่ได้เขียนด้วยลายมือของตัวเอง ส่งถึง พล.ต.ดร.อนุชาติ บุนนาค ลงวันที่ 1 เม.ย. 2564 ระบุว่า
“คณะวิจิตรศิลป์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่
๒๓๙ ถ.ห้วยแก้ว ต.สุเทพ จ.เชียงใหม่
๑ เมษายน ๒๕๖๔
เรื่อง ขอกราบขอบพระคุณในความชื่นชม
เรียน พลตรี ดร.อนุชาติ บุนนาค
ขอกราบขอบพระคุณ พล.ต.ดร.อนุชาติ บุนนาค เป็นอย่างสูงค่ะ ที่ท่านได้กรุณาส่ง จม. ให้กำลังใจมาให้ ณ โอกาสนี้ รวมทั้งกำลังใจมากมายจากภายนอกที่ส่งเข้ามาช่วยชีวิตไว้ ในยามที่หลายคนก็ลำบากไม่อยากจะเดือดร้อน ใน จม. ฉบับนี้ ดิฉันขอเลือกที่จะเขียนเป็นตัวหนังสือ ซึ่งเป็นศิลปะอย่างหนึ่งจากความจริงใจ ที่จะขอถ่ายทอดความคิดความรู้สึกจากใจผ่านปลายปากกา ด้วยน้ำหมึกแทนน้ำใจลงบนกระดาษ เพราะเหนื่อยหน่ายต่อกระแสสังคมที่วิ่งเร็วจนสมอง สติ และจิต ตามไม่ทัน จากอุปกรณ์สื่อเทคโนโลยีที่สร้างขึ้นจากน้ำมือมนุษย์เอง แต่ย้อนกลับมาฆ่า “ความเป็นมนุษย์” ทำให้ “คุณค่าความเป็นมนุษย์” ตกต่ำลง มนุษย์ตกเป็นเครื่องมือของวัตถุสื่อสารต่างๆ ที่นับวันจะยิ่งทำลายทำร้ายจิตใจมนุษย์เอง
กราบขอบพระคุณในกำลังใจและน้ำใจไมตรีที่ท่านมีให้ ในความรักชาติ ศาสนา และพระมหากษัตริย์ด้วยหัวใจ น้ำใจเหล่านี้เป็นเสมือนน้ำทิพย์ชโลมใจ ที่ทำให้จิตใจเข้มแข็งยิ่งขึ้น ทำให้เกิดพลัง ในการที่จะมุ่งมั่นทำความดีต่อไป เปรียบเสมือนไม้ที่กลายเป็นเป็นหินนับวันยิ่งแกร่งต่อสภาพแวดล้อมรอบข้าง
จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ดิฉันได้คิดไตร่ตรองแล้วในการกระทำที่ต้องรับผิดชอบทั้งหมดในสิ่งที่เกิดขึ้น ในฐานะของหัวหน้าส่วนงาน ที่จะต้องตรวจตราไม่ให้มีการกระทำหรือมีสิ่งผิดกฎหมายในพื้นที่ที่ดูแล บนหนทางของความเป็นครู “ครูคือผู้ให้” ครูไม่เคยเห็นศิษย์เป็น “ศัตรู” มีแต่เอ็นดูเหมือนลูก ทุกคนบนแผ่นดินไทยล้วนแต่เป็นพี่น้องร่วมสายโลหิตในแผ่นดินบ้านเกิดเดียวกัน
วันนี้…อยากเห็นประเทศชาติสงบสุขร่มเย็น ไม่อยากเห็นความแตกแยก เพียงทุกคนพยายามรับผิดชอบ ทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด อยู่ภายใต้ระเบียบกฎหมายแห่งรัฐธรรมนูญเดียวกันของแผ่นดินไทย…จงอย่าถามหรือเรียกร้องว่า “สังคมให้อะไร” แต่จงถามตัวเองก่อนว่า “เราได้ทำประโยชน์อะไรให้สังคมบ้างแล้วหรือยัง”
สุดท้ายนี้ ดิฉันขอสัญญาว่า จะรับผิดชอบทำหน้าที่ให้ดีที่สุด เพื่อประโยชน์ส่วนรวมของสังคม โดยจะยึดมั่นในอุดมการณ์เพื่อสถาบันชาติ ศาสนาและพระมหากษัตริย์ไปจนตราบชั่วชีวิต…
ขอแสดงความนับถือ
รศ.อัศวิณีย์ หวานจริง (นิรันต์)
คณบดีคณะวิจิตรศิลป์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่”
