จากที่ปิยบุตร แสงกนกกุล เลขาธิการคณะก้าวหน้า ได้ออกมาโพสต์ข้อความลงในเฟซบุ๊กเรียกร้องให้ยกเลิกมาตรา 112 ซึ่งก่อนหน้านี้ก็เคยเสนอให้แก้ไข แต่เมื่อเข้ามาเล่นการเมืองได้ปฏิเสธว่าไม่เกี่ยวกับพรรคนั้น
ต่อมาวันที่ 14 มกราคม 2564 นายปิยบุตร ได้เปลี่ยนไปยอมรับต้องการให้ยกเลิกกฎหมายมาตรา112 โดยโพสต์ที่มีเนื้อหาบางช่วงว่า
“ยกเลิก 112 ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 112 มีปัญหาในทุกมิติ ทั้งในแง่ของตัวบทกฎหมาย ในแง่ความไม่ได้สัดส่วนของอัตราโทษ ในแง่การนำมาใช้และตีความ ในแง่ของอุดมการณ์ที่กำกับอยู่เบื้องหลัง ดังที่ผมเคยแสดงความเห็นไว้ในหลายโอกาส
ปัจจุบัน สถานการณ์การนำประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 112 มาใช้ ก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และมีทีท่าจะแรงต่อเนื่องไปอีก ผมจึงมีความเห็นว่า สมาชิกสภาผู้แทนราษฏร ซึ่งเป็น “ผู้แทน” ของ “ราษฎร” ต้องผลักดันร่าง พ.ร.บ.แก้ไขประมวลกฎหมายอาญา เพื่อยกเลิกมาตรา 112 โดยเร็วที่สุด
ในการณ์นี้ อาจใช้โอกาสยกเลิกความผิดอาญาฐานหมิ่นประมาท ดูหมิ่น ทั้งระบบไปในคราวเดียวกัน ตั้งแต่พระมหากษัตริย์ พระราชินี รัชทายาท ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ประมุขรัฐต่างประเทศ เอกอัครราชทูต ศาล เจ้าพนักงาน ไปจนถึงบุคคลธรรมดา ให้ไปว่ากล่าวกันทางแพ่ง และควรแก้ไขกฎหมายหมิ่นประมาททางแพ่ง ให้มีเหตุยกเว้นความผิดในกรณีวิจารณ์โดยสุจริต เป็นประโยชน์สาธารณะด้วย”
ล่าสุดวันนี้ 16 มกราคม 2564 นายนันทิวัฒน์ สามารถ อดีตรองผู้อำนวยการสำนักข่าวกรองแห่งชาติ ได้ออกมาโพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊กถึงกรณีนายปิยบุตรด้วย โดยมีรายละเอียดระบุว่า
มาตรา 112 ยังไงก็ต้องมี นักการเมืองที่เคยเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยออกมาแสดงความเห็นว่า ม. 112 มีปัญหาต้องแก้ไข อย่าให้มีคนต้องติดคุกเสียอนาคต เพราะแสดงเสรีภาพ ครูบาอาจารย์เป็นเสียเองอย่างนี้ ลูกศิษย์ถึงได้กู่ไม่กลับ ระรานละเลงสีไปทั่ว ความผิด ม.112 ไม่พอ พ่วงข้อหาทำลายทรัพย์สินของทางราชการ ให้มีความผิดหลายๆกระทง
เรียกร้องให้คนอื่นเคารพความเป็นมนุษย์ของตนเอง แต่ไม่เคารพคนอื่น มันทำไม่ได้ เข้าใจน่ะ คิดได้ไงเอาอาหารสุนัขไปให้ตำรวจ เห็นคนอื่นไม่ใช่คน ตำรวจอดกลั้นไม่ตอบโต้ ไม่ใช่เค้ากลัว แต่สมเพชเห็นเป็นเด็กไม่อยากทำร้าย นิ้วพิการแล้วอย่าให้ใจพิการด้วย
มาตรา 112 ขัดเจนอยู่แล้ว บัญญัติห้ามไว้ว่า ห้ามทำอะไรบ้าง ถ้าไม่ทำก็ไม่ผิด ทำถึงจะมีความผิด ไม่ได้เขียนอะไรที่มันยอกย้อนต้องตีความ ไม่อยากติดคุก อยู่เฉยๆ ไม่ล่วงละเมิด ไม่อาฆาตมาดร้ายต่อสถาบันฯ กฎหมายก็ทำอะไรไม่ได้ เมื่ออยากลองดีกับกฎหมาย ก็ต้องเผชิญวิบากกรรมเอาเอง
จะบอกให้ว่า ไม่มีประเทศไหนในโลกใบนี้ ที่จะให้คนมีเสรีภาพสมบูรณ์แบบ อยากทำอะไรก็ทำ ไม่มีข้อจำกัด นอกเหนือจากกฎหมายแล้ว ทุกสังคมยังมี
กฎระเบียบ จารีต ประเพณี ที่เป็นจะกำหนดว่า ให้ทำอะไรได้ ทำอะไรไม่ได้ เรียกว่า บรรทัดฐานของสังคม การจะอยู่ในสังคม ต้องเคารพกติกาของสังคม จะมานอกคอก ตามใจตัวเองไม่ได้